... konuşamıyorum!

ama belki yazabilirim...


neden konuşamadığımı bilmiyorum ama bundan çok korkuyorum. söyleyeceklerimin bir insanı benden uzaklaştırabileceği paranoyasına kapılıyorum. oysa ki her türlü ilişkide bir tarafın rahatsız olduğu şeyi dile getirmesi normal bir şeydir sanırım. ben bunu yapamıyorum.

şimdi düşündüm de hayatım boyunca bunu hiç yapmamışım. sevdiğim adamı karşıma oturtup aklımdan geçenleri hiç söylememişim, beni üzen şeyi onunla paylaşmamışım. içimde bitirip, "bitti" diye çekip gitmişim.

insanları kaybetmekten korkuyorum ama onlara hiç bir açıklama yapmadan da hayatımdan çıkarabiliyorum. ne yaman çelişki!...

işin kötü yanı...

ben bu sefer çok seviyorum!..