... düşünmekten yorgun düşmek!

o kadar uzun zamandır düşünüyorum ki artık yoruldum. ne düşündüğümün bi önemi yok aslında. her şeyi düşünüyorum. sokakta, yolda, evde, yatağımda her yerde her şeyi düşünüyorum. düşündükçe, düşünmeye başlamadan önce aslında hiç düşünmediğimi fark ediyorum. bilinçsiz, sadece duygularıyla, o an ne isterse onu yapan biri gibi hareket etmişim çoğu zaman. oysa o zamanlar bile düşündüğümü sanırdım. insanların duygularını incitmediğimi sanırdım. ya da her şeyi çok önemli sanırdım. bambaşka bi hale büründüm şimdi. değiştim sanırım. aslında değişip değişmediğimi de bilmiyorum. sadece yalnızlaştıkça çok fazla düşündüğümü fark ettim. uzun zamandan beri etrafım eskisi kadar kalabalık değil. bu gidenleri aradığım ya da özlediğim anlamına gelmiyor. hayatımdan insanları elediğim ve şu anda yanımda olanlarla gayet mutlu olduğum anlamına geliyor. ama diğer yandan da yalnızlaştığımın farkındayım. çok fazla ya da çok az insan olması yalnızlaşmanın bir kriteri değil. kendi içimde kendi kendimi yalnızlaştırıyorum. bu aslında korkulacak bir şey değil, ben korkmuyorum. hayatımdaki herkesi seviyorum...