... senden öğrendim!

o zamanlar uyumak çok zordu benim için. hatta nefes almak bile çok zordu ama az çok alıp veriyordum. ama uyumak... düşünecek çok şey olduğunda uyuyamıyor insan. ya da yatağında yatarken üzerinde oturan bir şey varmış gibi hissederken. zor. kalbinin nasıl bu kadar çok acıyabildiğini, sınırlarını görmeye çalışırken uyumak çok zor. şimdi bakıyorum o zamanlara da hala dünmüş gibi geliyor. ama dünkü gibi değilim artık.

hatta yazmayacaktım bile bunları ama işte öğrendiğim şeyler olduğunu fark ettim biraz önce. bunu normalde dinlemediğim bir şarkı fark ettirdi bana. şimdi döne döne aynı şarkıyı dinliyorum. bu kadar büyük bir şey atfettmek istemiyorum ama en çok sevdiğim, ya da elde edemediğim için sevdiğimi sandığım, bana bunları yaşattı ve bunları da öğretti. üzgünüm ama bu böyle...

gittin kanadı kırık kuştum,
sustum sözlerime küstüm.
hani kırılırsın siyaha
nöbet nöbet geceler boyunca,

dün güne dize gelince yürek acılara doyunca,
o tez dönüşün geç olunca,
kendime tahammülü öğrendim.
kördüm, bilendim, seni unutmayı öğrendim.

sen yoktun ben yalnız kalmayı öğrendim
acıya duvar gibi durmayı öğrendim
kaybolmuş bir dilin sözcükleri gibi
köksüz bağsız durmayı öğrendim

vazgeçtiysen hep sağanak yağışlarımdan
vazgeçtiysen bitmek bilmez kışlarımdan
korkma kimseye ödenecek borcun yok,
yok saymayı ben senden öğrendim

aynen böyle geçti o onyedi ay. en azından çoğunluğu. hala düşündükçe canım acıyor. ama geçmişi değiştirmek mümkün değil. mümkün olsa da değiştirmek istediğimden emin değilim. 

hayat devam ediyor...